De journaliste vroeg mij een paar keer, als ik over mijn familie vertelde, of ik met een voorbeeld kon komen. Een beeld. Tot twee keer toe kwam ik met een sloot vol karpers aanzetten. Het Amsterdamse Bos, een bruggetje, het water, rimpelloos, het leunen, de arm tot de oksel in een broodzak en dan het stukje brood op het water.

Daarna het kijken naar een live-delirium. Tientallen monsters met wijd open bekken die zich losmaken van de bodem. Het happen, alles vanuit de levenshouding: wie niet waagt die niet wint. Al die naakte lichamen tegen elkaar.

Het smachten en het kolken en uiteindelijk het verveeld terugzakken naar de bodem. Tot er weer een stukje brood op het water wordt gegooid.

Ik heb iets met karpers. Ik ben vooral doodsbang voor ze, waarschijnlijk omdat ze zich, veel meer dan andere vissen, recht in hun hongerige bek laten kijken.

In ieder tuincentrum kun je ze aanraken. De karper komt voor een vis aanstootgevend dichtbij.

Gelukkig anders dan de dolfijn. Die heeft iets hysterisch vrolijks.

Als je het leuk vindt om mensen aan je vin door het water te trekken, dan ben je wat mij betreft een vis van niks.

Karpers zijn anders dan andere vissen. Makkelijk te verleiden en een beetje dom. Spugen op het water was ook al goed. In het water pissen ook. In alles vermoeden zij brood. Karpers kun je, als je wilt, met je handen uit het water tillen. De makkelijkst vangbare vis ooit.

Ik denk dat ik dat bedoelde, in het interview. Veel dingen heb ik geleerd. Ik ben nog voor zo weinig bang. Als volwassene begrijp ik veel dingen zoveel beter, maar mijn gevoel voor karpers is hetzelfde gebleven. Ik heb het laatst geprobeerd, op hetzelfde bruggetje.

Weer, na 45 jaar, het dreunende water, de natte bekken en ook meteen weer de doodsangst: als ik er nu tussen zou vallen.

Dat is het, denk ik. De karper, vis uit de tijd dat je nog van niets wist. Verloren jeugd. Het heerlijke huiveren en dan weer naar huis.

Bron: de Pers