Het is half augustus en de zomer laat het behoorlijk afweten. De regen valt ook vandaag weer gestaag uit de hemel. Volgende maand heb ik een sessie op het Ermerstrand gepland. Ik kruip achter mijn pc en stuur een mailtje naar Rene van Red Label Baits. Ik zoek een speciale boilie.... gewoon eentje die de karper daar nog nooit heeft geproefd. Ik ben ervan overtuigd dat dit mijn kansen behoorlijk kunnen vergroten om een dikke zoetwaterbuffel op mijn mat te krijgen. Nog dezelfde dag krijg ik antwoord van Rene. Hij heeft inderdaad wel iets speciaals voor me...wat dit precies is vertelt hij niet.... maar door hem laat ik mij graag verassen.

De volgende dag staat de pakketbezorger van TNT voor de deur met een zwaar wegend pakket. Hij moet bijna rennen om het niet vroegtijdig op de grond te laten kletteren. Het blijken de bollen van Red Label te zijn..... die zijn dus mooi op tijd!

Inmiddels ben ik druk met m´n studie aan de gang en zit ik de week voor vertrek in het Examenlokaal. Pfffttt... zuchtend en steunend zwoeg ik mij een baan door de vragen die Microsoft voor me heeft bedacht. Zo nu en dan dwalen mijn gedachten af naar volgende week. Welke rigs ga ik gebruiken? Waar ga ik voeren? Ga ik eigenlijk wel voeren? JAAAAA... opletten, roep ik in gedachten tegen mezelf. Na 2,5 uur heb ik uiteindelijk alle vragen beantwoord zal het verlossende bericht op het beeldscherm verschijnen.... geslaagd of gezakt? Bij het zien van het woord "Congratulations" slaak ik een zucht van verlichting en loop ik ontspannen het examenlokaal uit. Zo.... nu kan ik mij volledig gaan voorbereiden op volgende week. Zaterdagavond zit ik aan de eettafel onderlijnen te knopen. In mijn rigsafe heb ik zat onderlijnen op voorraad maar toch knoop ik elke keer wanneer ik een meerdaagse sessie ga houden weer nieuwe. Ik denk dat ik gewoon meer vertrouwen heb in "vers" geknoopte onderlijnen.

Woensdagochtend breng ik eerst mijn dochter naar school. Daarna wordt de de auto volgeladen met alle spullen welke ik tijdens de sessie nodig denk te hebben. Na zo´n anderhalf uur kom ik aan op de Steenbakkersweg alwaar het Ermerstrand gevestigd is. Het park ligt er rustig bij. Het vakantieseizoen is ten einde en dat is ook goed te zien! Op diverse plaatsen zijn medewerkers druk bezig om het park winterklaar te maken. Nadat ik mij heb gemeld, vervoeg ik mij naar de stek. Allereerst ga ik te voet even polshoogte nemen hoe alles erbij ligt. Het is een ruig stukje natuur, dus het is altijd maar afwachten of je met je auto op je stek kunt komen. Na een paar passen gelopen te hebben, zakt de moed mij in de schoenen. Aan het begin van het pad zie ik een behoorlijke plas water. Oké... deze plas is niet zo´n heel groot probleem.... maar een stuk verderop, hoe ziet het er daar uit? Een stuk verderop is de grond namelijk bij droog weer al redelijk moeilijk begaanbaar met de auto.... laat staan als er zoveel regen is gevallen!

Met grote passen loop ik met mijn laarzen het pad op en helaas worden mijn vermoedens werkelijkheid. Hier kom ik nooit of te nimmer met de auto doorheen! De auto achter me.... kan ik dus wel even vergeten. Er zit niets anders op dan alle spullen met het handje naar de stek te dragen. Ik zie er als een berg tegenop maar helaas is er geen andere manier waarop ik mijn spullen op de gewenste plek kan krijgen.

Na ongeveer een uurtje gezwoegd en gesjouwd te hebben, heb ik uiteindelijk alle benodigde spullen op de stek liggen. Het zweet staat op mijn rug en ik besluit om eerst even een kopje koffie te zetten, alvorens te gaan beginnen met opbouwen. Uiteindelijk liggen een uurtje later alle 3 de lijnen op hun plaats en is er wat gevoerd. Niet teveel, want ik weet niet wat mijn eventuele voorgangers allemaal te water hebben gelaten. Een stuk of 10 boilies per hengel is om te beginnen ruim voldoende!

Geduldig wacht ik af op wat gaat komen. Inmiddels heeft de bewolking plaatsgemaakt voor een waterig zonnetje. Heerlijk.... die laatste zomerse zonnenstralen! Om het genot compleet te maken trek ik een flesje wijn open en drink ik een glaasje.

Rond 21:00u begint de donkerte in te vallen en nemen voor mij de kansen alleen maar toe. Het Ermerstrand is een water waar overdag niet veel gebeurt en moet je het dus hebben van de avond-, nacht- en  vroege ochtenduren. Pakweg een half uurtje later is daar dan het verlossende geluid. De Delkim van mijn middelste hengel schreeuwt het uit van geluk en voordat ik het weet sta ik met een kromme hengel in mijn handen. Aan de andere kant van de lijn voel ik de karper logge bewegingen maken, met als doel dat vervelende stukje staal kwijt te raken. Helaas voor vriend karper lukt dit niet en weet ik de karper soepeltjes in het net te dirigeren. Berto, de controleur welke inmiddels is gearriveerd, kan mij helpen om het zwaargewicht op de mat te tillen. Wat zou hij wegen... is het een 40 ponder? De naald van de klok blijft hangen op 20,4Kg en na aftrek van de weightsling blijft er 38 pond over. Sodemieters.... dat is toch echt geen slecht begin! Berto schiet een paar plaatjes (Berto... nog bedankt hiervoor!) en wenst mij verder succes.

Na aftrek van de weightsling blijft er 38 pond over.

Die avond blijft het verder rustig en besluit ik een uurtje later mijn warme slaapzak op te gaan zoeken. Tja... in deze tijd van het jaar koelt het ´s avonds toch wel flink af! Het lijkt net alsof ik net een paar minuten in slaap gedommeld ben, als ik gewekt word door één van mijn Delkims. In werkelijkheid heb ik gewoon minstens twee uur liggen knorren! Slaperig wandel ik naar mijn hengels en even later maakt een schubkarper van 30 pond zwaar kennis met mijn onthaakmat. Ja, een onthaakmat is op dit water een onmisbaar stukje karpergerei en ook verplicht! Eigenlijk niet alleen op dit water, want ik vind dat men een onthaakmat eigenlijk overal verplicht zou moeten stellen, maar dat even terzijde. Na wat plaatjes geschoten te hebben middels de zelfontspanner, geef ik deze sterke reus weer zijn vrijheid terug. Net als ik de karper weer op krachten laat komen, begint de Delkim van mijn rechter hengel te loeien. Rustig aan.... geen haast want hij hangt immers al! Allereerst ervoor zorgdragen dat de karper weer op eigen kracht het ruime sop kan bereiken! Nadat dit is gebeurd, pak ik mijn hengel van de pod en begint het gevecht. De boilies van Rene vallen duidelijk in de smaak en worden geheel zonder aarzeling naar binnen gewerkt. Minuten later verschijnt de karper aan het wateroppervlak. In het licht van mijn hoofdlamp zie ik nog net dat het hier gaat om een beste spiegel. Direct daarna weet de vis weer meters lijn te winnen. Dit zijn altijd spannende momenten van de dril, je denkt dat de vis klaar is om boven je net te trekken maar uiteindelijk volt er nog een of zelfs meerdere ontsnappingspogingen. Zorg er dan dus voor dat je slip goed afgesteld staat!

Enkele minuten later ligt de vis dan toch in het net en moet ik moeite doen om het net met de vis op te tillen... een goed teken! De naald van mijn unster blijft steken op 34 pond.

De bollen van Red Label Baits vallen in de smaak!

De naald blijft steken op 34 pond.

Drie dertigers in zo´n korte tijd.... dat is nog eens top! Alle omstandigheden en materialen zijn dus goed. Het zuidwestenwindje zorgt voor een pittige kabbel op het water en ook de luchtdruk en temperatuur zijn in orde. Daarbij waren alle drie de vissen perfect gehaakt, dus ook de rig, een simpele rig met line aligner met de hair aan een rigring gemonteerd werkt perfect! Een snowman montage met een kleine 15mm fluo popup maakt het geheel af.

´s Ochtends vroeg wordt ik wederom gewekt door één van mijn Delkims. Ik gris de hengel van de pod en direct voel ik een logge weerstand. Het voelt net alsof je een met water gevulde vuilniszak aan je lijn hebt hangen. Het enige verschil is dat dit exemplaar zwemt... en aangezien ik nog nooit een zwemmende vuilniszak heb gevangen of zelfs heb gezien, moet het hier dus wel om karper gaan. Bedreven weet ik de vis na ongeveer een kwartiertje het net in te loodsen en gelijk zie ik in het ochtendlicht dat ik wederom het geluk aan mijn zijde heb. Het is zeker te weten een dikke dertiger of zelfs veertiger! Zou ik mijn PR nu gaan breken? Na weging blijkt deze vis net als de eerste welke ik deze sessie ving 38 pond te wegen. Het is zeker niet dezelfde vis, want deze schub heeft een wat meer gedrongener postuur en is ook heel anders van kleur. Nadat ik van de vis weer een aantal plaatjes heb geschoten, geef ik haar de welverdiende vrijheid terug. Nog nét voordat ik haar loslaat bedank ik haar..... 

Zeker niet dezelfde vis...

De volgende dag blijft het rustig. Er volgen overdag geen aanbeten en dit stelt mij in de gelegenheid om een aantal nieuwe rigs van aas te gaan voorzien. De boilies die ik monteer heb ik al enige tijd in het water laten weken, aangezien ik het idee heb dat een verse boilie nooit zo goed scoort als een voorgeweekte. Waarom denk je dat je vaak pas na enige uren een aanbeet krijgt (uitzonderingen daargelaten)? Juist.... ik heb het idee dat karper op wateren die redelijk tot zwaar worden bevist, een verse hevig meurende boilie als gevaarlijk ziet en hem hierdoor in de eerste plaats links laat liggen. Zodra de boilie wat langer in het water ligt, zal dit naar mijn bescheiden mening minder argwaan opwekken.

Die avond krijg ik nog een run op mijn middelste hengel, welke resulteert in een schub van 24 pond. Daarna merk ik dat de wind ietsje is gaan liggen en wanneer ik ´s nachts wakker word en ik vanuit mijn bivvy naar buiten gluur, zie ik dat het water er spiegelglad bijligt. Ik heb er geen goed gevoel over en deze windafname zou wel eens in mijn nadeel kunnen gaan werken. Mijn gedachten worden helaas bevestigd en die nacht en ochtend krijg ik geen aanbeten meer. Jammer.... ik had toch nog heel graag een enorme dikke kers op die taart willen hebben maar realiseer me ook terdege dat dit toch een topsessie is geweest en dit gewoon binnen de landgrenzen van ons eigen land!

Gewoon in eigen land!

Stephan Zegwaard.